جشن بهار به طور کلی به شب سال نو و اولین روز از اولین ماه قمری اشاره دارد. اما در عامیانه، جشن بهار در معنای سنتی به جشنی از روز هشتم ماه دوازدهم قمری یا اجاق قربانی در 23 یا 24 ماه دوازدهم قمری تا پانزدهمین روز از اولین ماه قمری اطلاق می شود. با شب سال نو و اولین روز از اولین ماه قمری به عنوان نقطه اوج. برای جشن گرفتن این جشن، در طول هزاران سال توسعه تاریخی، آداب و رسوم و عادات نسبتا ثابتی شکل گرفته است که هنوز بسیاری از آنها تا به امروز منتقل شده است.
در طول جشنواره سنتی جشن بهار، ملیت هان و اکثر اقلیت های قومی کشورمان فعالیت های مختلف جشنی را برگزار می کنند. بیشتر این فعالیت ها عمدتاً بر تقدیم قربانی به خدایان و بوداها، ادای احترام به اجداد، حذف کهنه ها و ساختن موارد جدید، استقبال از جشن و دریافت برکت و دعا برای سالی خوب متمرکز است. اشکال فعالیت ها غنی و رنگارنگ، با ویژگی های قوی ملی است.
افسانه ای در مورد منشا جشن بهار وجود دارد. در چین باستان هیولایی به نام «نیان» وجود داشت. «نیان» سال ها در اعماق بستر دریا زندگی می کند و تنها در هر شب سال نو به ساحل می رود و دام ها را می بلعد و به زندگی مردم آسیب می رساند. از این رو، در هر شب سال نو، مردم روستاها و روستاها به پیر و جوان کمک می کنند تا برای در امان ماندن از آسیب جانور «نیان» به کوه های عمیق فرار کنند.
در یک شب سال نو پیرمردی از بیرون روستا برای گدایی آمد. روستاییان عجله داشتند و وحشت داشتند. تنها پیرزنی در شرق روستا به پیرمرد غذا داد و او را متقاعد کرد که برای دوری از جانور «نیان» از کوه بالا برود. نیان جانور رانده شد." پیرزن به متقاعد کردن ادامه داد و پیرمرد گدایی بدون اینکه حرفی بزند خندید. در نیمه های شب جانور "نیان" وارد روستا شد. متوجه شد که جو موجود در روستا روستا با سال های قبل فرق داشت: خانه پیرزن در شرق روستا، در با کاغذ قرمز چسبانده شده بود و خانه با شمع روشن شده بود.
جانور «نیان» لرزید و فریاد عجیبی کشید. با نزدیک شدن به در، ناگهان صدای انفجار "بنگ بنگ بنگ بنگ" در حیاط شنیده شد، "نیان" همه جا می لرزید و جرأت نمی کرد جلوتر برود. معلوم شد که نیان بیشتر از قرمز، آتش و انفجار می ترسید. در این هنگام در خانه مادرشوهر باز شد و دیدم پیرمردی با لباس قرمز در حیاط می خندد. «نیان» از شوک رنگ پریده شد و از خجالت فرار کرد. روز بعد، اولین روز از اولین ماه قمری بود. مردمی که از تخلیه برگشته بودند با تعجب دیدند که روستا سالم و سالم است.
در این هنگام پیرزن ناگهان متوجه شد و با عجله به اهالی روستا از قول التماس پیرمرد گفت. این حادثه به سرعت در روستاهای اطراف گسترش یافت و همه می دانستند چگونه جانور «نیان» را از خود دور کنند. از آن پس، هر شب سال نو، هر خانواده دوبیتی های قرمز می گذاشتند و ترقه می انداختند. صبح زود اولین روز سال جدید هم باید برای سلام و احوالپرسی به نزد اقوام و دوستانم بروم. این رسم بیشتر و بیشتر گسترش می یابد و به رسمی ترین جشن سنتی در میان مردم چین تبدیل شده است.
